تعریف وقف

وقف در لغت به معنای ایستادن یا به حالت ایستاده ماندن و آرام گرفتن است [۱]. و در اصطلاح فقهی، عقدی است که ثمرۀ آن حبس کردن اصل، و رها کردن منفعت آن است. [۲]

به عبارت دیگر؛ « حبس کردن چیزی از طرف مالکش به وجهی از وجوه، به نحوی که فروش آن ممنوع باشد، به ارث منتقل نگردد قابل هبه نباشد، فروخته نشود و به رهن و اجاره و عاریت و از این قبیل داده نشود. و صرف کردن آن مال در جهتی که واقف تعیین کرده است» [۳]

وقف عقدی است که ثمره آن حبس اصل و تسبیل منافع است (تسبیل منافع یعنی صرف کردن مال در جهتی که واقف تعیین کرده است).5

تسبیل یعنی در راه خدا قرار دادن، نبی اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمودند: «حَبِّسِ الْأَصْلَ وَ سَبِّلِ الثَّمَرَ»،6 «اصل را حبس کن و منافعش را در راه خدا آزاد نما».7

4.فرهنگ عمید، کلمه وقف، ص ۱۱۰۰، چاپ سوم.

5.محقق حلی، شرایع الاسلام، ج ۱، چاپ چهارم، ص ۳۴۳٫

6.علامه حلی، نهج الحق و کشف الصدق، ص ۵۱۰٫

7.شیخ طوسی، المبسوط، ج ۳، ص ۲۸۶٫